In mijn fotografie kijk ik beschouwend en onderzoekend naar de cyclus van ’t leven en probeer daarin oude aannames en vastzittende patronen om te zetten in verwondering.  Het gaat niet over loslaten maar anders vasthouden. Door ook digitaal als analoog te drukken op onder andere fragiele imperfecte materialen wil ik mezelf en anderen verleiden tot nieuwe interpretaties.

In my photography I look at the cycle of life in a contemplative way and try to turn old assumptions and stuck patterns into wonder. It is not about letting go but holding it differently.By pressing digital as an analogue on fragile imperfect materials, I want to tempt myself and others to new interpretations.

 

Colette Raaijmakers – December 2017
geschreven door : Emiel van der Pol

Colette Raaijmakers maakt invoelbare fotografie. Waar het in de aard van het medium ligt om zaken vast te leggen, om ze te documenteren voor latere ontsluiting, daar zoekt zij naar manieren om de fotodrukken zelf te laten emotioneren. Hiervoor gebruikt ze een beeldtaal die rijmt met onuitgesproken gevoelens van verbondenheid, met de ander én met het verloop van het eigen leven. Ze geeft verslag van kleine momenten van aanraking en beroering om zo het grootse thema sterfelijkheid te beschouwen. Het is haar streven om situaties te zoeken waarvoor de taal nog niet is uitgevonden. Ze probeert complexe gemeenplaatsen van menselijkheid – waarvan de details en consequenties zich niet laten reduceren tot woorden – in beeld te vatten.

Om hierin te slagen moet zij voorbij aan het idee van de foto als plaatje om naar te kijken. Willen haar onderwerpen overtuigen dan zal de foto niet alleen een visueel, maar ook een tactiel venster op een ondoorgrondelijke werkelijkheid moeten zijn. Materialiteit en textuur zijn vaak bepalende factoren in haar proces. Door analoog te drukken op fragiele, imperfecte materialen kan Colette Raaijmakers de toeschouwer verleiden tot aanraking en inleving. De beelden zijn open. Ze laten toeval en eigen interpretatie met liefde toe. In diepe tinten blauw en sterk gecontrasteerd zwart/wit ontstaat zo een geabstraheerd samenspel van impressies van leven en dood. Deze ogenschijnlijk binaire uitersten van het leven worden in haar werk deel van een natuurlijke en gebalanceerde opeenvolging.

Haar meest recente foto’s zijn gedrukt als cyanotypieën op ongebruikelijke materialen. Dit procedé geeft de werken een ijle transparantie. In de uiteindelijke installatie van werken worden de beelden letterlijk door de lucht gedragen. De gekozen materialen spelen een belangrijke rol in de overdracht van de artistieke doelstellingen van dit project. Ineens verandert een foto van een laken terug in beschermende bedekking en wordt afgebeelde huid opnieuw poreus en ademend. Vergankelijkheid is een leidende essentie in haar artistiek denken. Hieraan kan geen recht worden gedaan met een statische opname.

Met behulp van fotografie probeert ze een betere grip te krijgen op de kern van het menselijk bestaan: de cyclus van leven en dood. Ze stelt zich beschouwend en aftastend op ten opzichte van deze natuurkrachten. In plaats van het zoeken naar een oplossing, of naar een manier om de sterfelijkheid te beteugelen, wil ze liever wat van de controle over haar gedachtes uit handen geven. Ze stelt zich zo open voor die zeldzame momenten waarop de beleving van de wereld samenvalt met een bepaalde interpretatie van het geheel. De punten in de tijd waarop stilte het enige juiste antwoord is. Het zijn precies die momenten die ze probeert te vertalen naar een fotografisch beeld.

Deze intieme installatie van haar recente werk toont een fotografe die niet denkt in series, edities of formaten. Met een natuurlijk ingegeven neiging tot beschouwing rekt zij de mogelijkheden van fotografie als kunstmedium op tot het materiaal haar doel dient. Ze is er niet op uit om grensverleggend te zijn, wel wil ze werken met emotionele integriteit. Haar fotografie is een weerspiegeling van een volwassen wereldblik die ruimte wil bieden voor heroverwegingen van het eigen bestaan en dat van de ander.